“STATUT PEMAKAIAN AM YANG DITADBIRKAN DI ENGLAND PADA 7 APRIL 1956 TIDAK TERPAKAI DI MALAYSIA BARAT”

 Sumber utama undang undang tidak bertulis ialah common law dan ekuiti. Common law ialah satu koleksi undang undang yang diperkembangkan melalui keputusan hakim hakim di England yang bersumberkan adat resam masyarakat tempatan mengenai sesuatu pertikaian dan menggunapakaikan adat dalam membuat keputusan. Hakim akan membuat keputusan berdasarkan keputusuan terdahulu. Common law merupakan satu undang undang inggeris yang telah  diperkenalkan di semenanjung Tanah melayu melalui piagam keadilan yang pertama pada tahun 1807.  Makhamah mempergunapakaikan common law dan kaedah kaedah ekuiti yang ditadbir di England pada 7 april 1956 untuk Malaysia barat jika tiada peruntukan yang dibuat oleh undang undang bertulis.

             

  Menurut seksyen 3(1)(a) di Malaysia barat atau mana mana bahagiannya, menggunakan common law inggeris dan peraturan peraturan ekuiti seperti yang ditadbirkan oleh England pada 7 april 1956. Seterunya, menurut seksyen 3(1)(b) dan 3(1)(c) di sabah dan Sarawak mengunnakan common law inggeris dan peraturan ekuiti, berserta statut bagi kegunaan umum seperti yang ditadbir di England 1 disember 1951 untuk sabah , manakala 12 disember 1949 di Sarawak. Statut pemakaian am tidak terpakai di Malaysia barat kerana terdapat perbezaan bahasa dan pendapat yang timbul dari seksyen 3(1). Seksyen 3(1)(a) menyatakan pemakaian common law inggeris dan peraturan peraturan ekuiti manakala seksyen 3(1)(b) dan seksyen (1)(c) menyatakan pemakaian common law inggeris dan peraturan peraturan ekuiti berserta statut statut bagi kegunaan umum.

  

            Terdapat beberapa kes yang menyokong pendapat bahawa statut pemakaian am tidak terpakai dia Malaysia Barat. Contohnya dalam kes Mohktar v Arumugam [1957]. Makhamah rayuan memutuskan bahawa

 “ Adalah jelas di England kuasa makhamah untuk memberikan ganti rugi dalam bentuk faedah kerana kelewatan dalam memulangkan barangan tertentu adalah satu remendi yang diberikan oleh statut dan tiada di sini”

Berdasarkan penyataan di atas, dapat dihujahkan bahawa makhamah tidak dapat memberikan bantuan gantirugi dalam bentuk faedah kerana kelewatan mengembalikan barangan tersebut. Bantuan yang dimaksudkan disini merupakan satu remendi yang diberikan oleh statut inggeris dan statut tidak digunapakai di seksyen 3(1)(a).

Dalam kes Ong Guan Hua lawan Chong makhamah memutuskan bahawa akta perjudian inggeris 1710 dan 1835 tidak terpakai di Malaysia barat. Seterusnya Kes Permodalan Plantation Sdn Bhd Lawan Rachutta Sdn Bhd. Makhamah memutuskan bahawa

“Legal set off is based on statute is not included in the expression common law in England”

Dapat dijelaskan disini bahawa penolakkan penggunaan statut inggeris dan mengeluarkan statut dari makna common law.

            Sebenarnya tidak semua common law inggeris dan ekuiti terpakai di Malaysia. Menurut seksyen 3 hanya common law yang ada pada tarikh yang telah ditentukan itu sahaja terpakai untuk mengisi kekosangan dalam undang undang. Hujah ini dapat dilihat dalam kes Leong Bee & Co Lawan Ling Nam Rubber Works. Dalam kes ini, majlis privy memutuskan bahawa anggapan common law yang telah diambil oleh statut tidak menjadi sebahagian daripada common law England yang dijalankan pada 7 April 1956. Ini bermakna undang undang yang berlaku di England pada tarikh selepas itu, tidak diambil kira oleh makhamah di Malaysia.

            Dalam Seksyen 3 juga telah menyebut “…. Terpakai setakat mana yang dibenarkan oleh keadaan di negeri negeri di Malaysia dan penduduknya dan tertakluk kepada apa apa syarayt yang keadaan tempatan rasakan perlu”. Oleh itu,ini dapat dijelaskan bahawa undang undang inggeris itu terpakai atau tidak dalam sesuatu kes bergantung kepada tabiat hakim yang membuat keputusan terhadap sesuatu kes.